موسی و شبان : دید موسی یک شبانی را به راه (مولوی)

 مناجات کردن شبان با حق تعالی

در عهد موسی علیه السلام

 **

   دید موسی یک شبانی را به راه   
   کاو همی گفت ای خدا و ای اله

        تو کجائی تا شوم من چاکرت؟     
       چارقت دوزم کنم شانه سرت

         جامه ات شویم شپشهایت کشم   
        شیر پیشت آورم ای محتشم

        دستکت بوسم بمالم پایکت    
     وقت خواب آید، بروبم جایکت

        ای فدای تو همه بُزهای من      
        ای به یادت هی هی و هیهای من

      زین نمط بیهوده می گفت آن شبان 
     گفت موسی با کی استت؟ ای فلان

         گفت با آن کس که ما را آفرید     
        این زمین و چرخ از او آمد پدید

         گفت موسی، های خیره سر شدی
       خود مسلمان ناشده کافر شدی

      این چه ژاژ است؟ این چه کفر است و فشار؟ 
      پنبه ای اندر دهان خود فشار

         َگند کفر تو جهان را  َگنده کرد        
      کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

        چارق و پا، تا به لایق مر تراست     
      آفتابی را چنینها، کی رواست؟

        گر نبندی زین سخن تو حلق را    
      آتشی آید بسوزد خلق را

      آتشی گر نامدست، این دود چیست؟
    جان سیه گشته، روان مردود، چیست؟

      گر همی دانی که یزدان داور است   
   ژاژ و گستاخی، تو را چون باور است؟

        دوستی بی خرد، خود دشمنی است
     حق تعالی زین چنین خدمت غنی است

       با که می گویی تو این؟ با عم و خال 
      جسم و حاجت در صفات ذو الجلال

        شیر او نوشد که در نشو و نماست
    چارق او پوشد که او محتاج پاست

     ور برای بنده ش است این گفت وگو  
      آنکه حق گفت او من است و، من خود او

      آن که گفت، انی مرضت لم تعُد      
   من شدم رنجور، او تنها نشد 

         آن که بی یسمع و بی یبصر شدست
       در حق آن بنده این هم بیهده ست

        بی ادب گفتن سخن با خاص حق   
    دل بمیراند سیه دارد ورق

        گر تو مردی را بخوانی فاطمه        
       گر چه یک جنسند مرد و زن همه

      قصد خون تو کند تا ممکن است     
    گر چه خوش خوی و حلیم و ساکن است

        فاطمه مدح است، در حق زنان   
        مرد را گویی، بود زخم سنان

       دست و پا در حق ما استایش است  
       در حق پاکی حق، آلایش است

        لَمْ یلِدْ لَمْ یولَدْ او را لایق است  
         والد و مولود را او خالق است

       هر چه جسم آمد، ولادت وصف اوست    
    هر چه مولود است، او زین سوی جوست

       زانکه از کون و فساد است و مهین  
    حادث است و محدثی خواهد یقین

      گفت ای موسی، دهانم دوختی    
    و ز پشیمانی تو جانم سوختی

       جامه را بدرید و آهی کرد تفت       
   سر نهاد اندر بیابانی و رفت

 
ادامه شعر در ادامه مطلب