شعر و ادب پارسی
عمو نوروز! نیا این جا... که این خونه عزاداره!
پدر خرجِ یه سال قبلِ شبِ عیدُ بدهکاره!
چشای مادر از سرخی مثِ ماهیِ هفت سینن،
که از بس تر شدن دائم، دیگه کم کم نمی بینن.
برادر گم شده پُشتِ سُرنگای فراموشی.
تن خواهر شده پر پر تو بازارِ هم آغوشی...
توی این خونه ی تاریک کسی چشم انتظارت نیست،
تا وقتی نونُ خوش بختی میونِ کوله بارت نیست!
عمو نوروز! نیا این جا! بهار از یادِ ما رفته!
توی سفره نه هفت سینه، نه نونه، نه پولِ نفته!
عمو نوروز! تو این خونه تمامِ سال زمستونه.
گُلُ بلبل یه افسانه س. فقط جغده که می خونه.
بهارُ شادیِ عیدُ یکی از این جا دزدیده.
یکی خاکسترِ ماتم رو تقویمِ ما پاشیده...
توی این خونه ی تاریک کسی چشم انتظارت نیست،
تا وقتی نونُ خوش بختی میونِ کوله بارت نیست!
یغما گلرویی
کسی در شب نمی خواند، شبْ آواز مرا بشنو!
مرا در خود تماشا کن! مرا با من بخوان از نو!
نگو دیگر نمی ایی، عزیر ِ شب نیاسوده!
که من خود کرده ام دیگر، به این رؤیای فرسوده!
چه بی ایینه ویران شُد، من ِ عاشق، من ِ ساده!
من ِ مدفون شده در خود، من ِ از سکه افتاده!
چراغان کن سکوتم را، در عمقِ این شب ِ ممتد!
که در پرچین ِ آغوشت، ترانه نطفه می بندد!
رفیق ِ نور ُ نیلوفر! مرا عریان کن از سایه!
مجالی تا مرمّت نیست! مرا ویران کن از پایه!
نه بیدار ً نه در خوابم، اسیر ِ بختک ِ بودن!
اسی ِ دیدن ِ کابوس، اسیر ِ دیده آلودن!
تو از آغاز می ایی، ولی من خطِ پایانم!
شروعم فتح ِ انجام است، اتسیر ِ دام ِ این جانم!
مرا در مرگ‌ِ من بشناس، نه در این بود ِ اجباری!
نه در این زجرِ پیوسته، نه در این ترس ِ تکراری!
سفر خوش! آخرین بانو! تو را دیگر نخواهم دید!
بگو با من کدامین دست، مرا از ما شدن دزدید؟
رفیق ِ نور ُ نیلوفر! مرا عریان کن از سایه!
مجالی تا مرمّت نیست! مرا ویران کن از پایه!
یغما گلرویی
