شعر و ادب پارسی
گریز
من از برق نگاهت می گریزم
من از موی سیاهت می گریزم
برای آنکه اشکت را نبینم
همین حالا ز آهت می گریزم
برای آنکه نفرینم نگویی
ز بغض و ناله هایت می گریزم
برای آن که خورشیدم بمانی
من از شکل چو ماهت می گریزم
برایم نامه دادی من چه گویم؟
که از آن نامه هایت می گریزم
نوشتی عشق بازاری ندارد
من از طرز نگاهت می گریزم
نوشتی خسته ای از عشق و مستی
من از آن شکو ه هایت می گریزم
نوشتی می گریزی از من و دل
من اما پا به پایت می گریزم
فریبا شش بلوکی
زنده به گور
*
خلوتی می خواهم
قلمی از گل یاس
دفتری جنس بلور
بنویسم از عشق
بسرایم از نور
روی خط های نسیم
دو قدم راه روم
بکشم شکل تورا
و به دستت انگور
یادم افتاد شبی
رفته بودیم ته باغ
تو به من می گفتی
بنویس
چشم شیطان شده کور
من نوشتم برکاج
که پرم از تو و عشق
دوستت خواهم داشت
تا سراشیبی گور
تو به من خندیدی
و به اینده در راه نه چندان هم دور
عشق رادار زدند
سر هر کوچه صبح
باز هم جار زدند
دلتان زنده به گور
دلتان زنده به گور
فریبا شش بلوکی
