دختری خوابیده در مهتاب، ( هوشنگ ابتهاج )

دختری خوابیده در مهتاب،

چون گل نیلوفری بر آب،خواب می بیند.

خواب میبیند که بیمارست دلدارش.

وین سیه رویا،شکیب از چشم بیمارش

باز میچیند.

می نشیند خسته دل در دامن مهتاب؛

چون شکسته بادبان زورقی بر آب.

می کند اندیشه با خود:

از چه کوشیدم به آزارش؟

وز پشیمانی،سرشکی گرم

می درخشد در نگاه چشم بیدارش.

روز دیگر؛

باز چون دلداده می ماند به راه او.

روی می تابد ز دیدارش.

می گریزد از نگاه او.

باز می کوشد به آزارش...   

هوشنگ ابتهاج