چون نیست شدی هست ببودی صنما( ابوسعید ابوالخیر)

چون نیست شدی هست ببودی صنما چون خاک شدی پاک شدی لاجرما ابوسعید ابوالخیر

سید مجتبی محمدی پنج‌شنبه 5 اردیبهشت 1398 ساعت 16:48

پیچک (خوشه های شعر و غزل )

درباره من

پیوندها

دسته‌ها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

جستجو

چون نیست شدی هست ببودی صنما( ابوسعید ابوالخیر)

چون خاک شدی پاک شدی لاجرماچون نیست شدی هست ببودی صنما

جرم او کند و عذر مرا باید خواستوای ای مردم داد زعالم برخاست

بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاستمرغی به سر کوه نشست و برخاست

بی غم دل زنگیان شوریده‌ی مستبی غم دل کیست تا بدان مالم دست

آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیستجز درد دل از نظاره‌ی خوبان چیست

تا عشق میان ما بماند بی هیچفاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ

زانست که او بزرگ را دارد خردآنرا که کلاه سر بباید زد و برد

آنجا روم و روی کنم در دیوارآنجا که مرا با تو همی هست دیدار

کین آب حیاتست ز آدم بیزارتا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

باورد و نسا و طوس یار من بسگر من به ختن ز یار وادارم دست

تا عهد میان ما بماند محکمفاساختن و روی خوش و صفرا کم

بد عهد بدم کنون به فرمان گشتممن گبر بدم کنون مسلمان گشتم

خندان خندان به لب برآید جانمجایی که حدیث تو کند خندانم

او را چو خوشست غریبی و شب رفتناشتربان را سرد نباید گفتن

گو رو دیگر بیار ماننده‌ی تواز ترکستان که بود آرنده‌ی تو

از بس که بجستی تو همه آن گشتیزلفت سیهست مشک را کان گشتی

گر شیر شوی زدست ما جان نبریگر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری

خواهی تو بمرو باش خواهی بهریهر جا که روی دو گاو کارند و خری

ای دوست نترسی که گرفتار آییآراسته و مست به بازار آیی

ابوسعید ابوالخیر

******************

چون نیست شدی هست ببودی صنماچون خاک شدی پاک شدی لاجرما

وای ای مردم داد زعالم برخاستجرم او کند و عذر مرا باید خواست

مرغی به سر کوه نشست و برخاستبنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست

بی غم دل کیست تا بدان مالم دستبی غم دل زنگیان شوریدهٔ مست

جز درد دل از نظارهٔ خوبان چیستآنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست

فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچتا عشق میان ما بماند بی هیچ

آنرا که کلاه سر بباید زد و بردزانست که او بزرگ را دارد خرد

آنجا که مرا با تو همی هست دیدارآنجا روم و روی کنم در دیوار

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کارکین آب حیاتست ز آدم بیزار

گر من به ختن ز یار وادارم دستباورد و نسا و طوس یار من بس

فاساختن و روی خوش و صفرا کمتا عهد میان ما بماند محکم

من گبر بدم کنون مسلمان گشتمبد عهد بدم کنون به فرمان گشتم

جایی که حدیث تو کند خندانمخندان خندان به لب برآید جانم

اشتربان را سرد نباید گفتناو را چو خوشست غریبی و شب رفتن

از ترکستان که بود آرندهٔ توگو رو دیگر بیار مانندهٔ تو

زلفت سیهست مشک را کان گشتیاز بس که بجستی تو همه آن گشتی

گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبریگر شیر شوی زدست ما جان نبری

هر جا که روی دو گاو کارند و خریخواهی تو بمرو باش خواهی بهری

آراسته و مست به بازار آییای دوست نترسی که گرفتار آیی

ابوسعید ابوالخیر

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما
چون نیست شدی هست ببودی صنما

جرم او کند و عذر مرا باید خواست
وای ای مردم داد زعالم برخاست

بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست
مرغی به سر کوه نشست و برخاست

بی غم دل زنگیان شوریده‌ی مست
بی غم دل کیست تا بدان مالم دست

آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست
جز درد دل از نظاره‌ی خوبان چیست

تا عشق میان ما بماند بی هیچ
فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ

زانست که او بزرگ را دارد خرد
آنرا که کلاه سر بباید زد و برد

آنجا روم و روی کنم در دیوار
آنجا که مرا با تو همی هست دیدار

کین آب حیاتست ز آدم بیزار
تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

باورد و نسا و طوس یار من بس
گر من به ختن ز یار وادارم دست

تا عهد میان ما بماند محکم
فاساختن و روی خوش و صفرا کم

بد عهد بدم کنون به فرمان گشتم
من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

خندان خندان به لب برآید جانم
جایی که حدیث تو کند خندانم

او را چو خوشست غریبی و شب رفتن
اشتربان را سرد نباید گفتن

گو رو دیگر بیار ماننده‌ی تو
از ترکستان که بود آرنده‌ی تو

از بس که بجستی تو همه آن گشتی
زلفت سیهست مشک را کان گشتی

گر شیر شوی زدست ما جان نبری
گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری

خواهی تو بمرو باش خواهی بهری
هر جا که روی دو گاو کارند و خری

ای دوست نترسی که گرفتار آیی
آراسته و مست به بازار آیی

چون نیست شدی هست ببودی صنما
چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

وای ای مردم داد زعالم برخاست
جرم او کند و عذر مرا باید خواست

مرغی به سر کوه نشست و برخاست
بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست

بی غم دل کیست تا بدان مالم دست
بی غم دل زنگیان شوریدهٔ مست

جز درد دل از نظارهٔ خوبان چیست
آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست

فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ
تا عشق میان ما بماند بی هیچ

آنرا که کلاه سر بباید زد و برد
زانست که او بزرگ را دارد خرد

آنجا که مرا با تو همی هست دیدار
آنجا روم و روی کنم در دیوار

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار
کین آب حیاتست ز آدم بیزار

گر من به ختن ز یار وادارم دست
باورد و نسا و طوس یار من بس

فاساختن و روی خوش و صفرا کم
تا عهد میان ما بماند محکم

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم
بد عهد بدم کنون به فرمان گشتم

جایی که حدیث تو کند خندانم
خندان خندان به لب برآید جانم

اشتربان را سرد نباید گفتن
او را چو خوشست غریبی و شب رفتن

از ترکستان که بود آرندهٔ تو
گو رو دیگر بیار مانندهٔ تو

زلفت سیهست مشک را کان گشتی
از بس که بجستی تو همه آن گشتی

گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری
گر شیر شوی زدست ما جان نبری

هر جا که روی دو گاو کارند و خری
خواهی تو بمرو باش خواهی بهری

آراسته و مست به بازار آیی
ای دوست نترسی که گرفتار آیی