شعر و ادب پارسی
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که برآمد فرو رود
مهمانسراست خانه دنیا که اندر او
یک روز این بیاید و یک روز او رود
بر کام دل به گردش افلاک دل مبند
کاین چرخ کج مدار نه بر آرزو رود
آن کس که سر به جیب قناعت فرو نبرد
بگذار تا به چاه مذلت فرو رود
از بهر دفع غم به کسی گر بری پناه
هم غم به جای ماند و هم آبرو رود
آن آبرو چو جوی بود رنج و غصه سنگ
سنگش به جای ماند و آبش ز جو رود
ای گل به دستمال هوس پیشگان مرو
مگذار تا ز دست تو این رنگ و بو رود
بر رغم روزگار تو با دوستان بساز
بگذار روزگار به کام عدو رود
کردیم هر گناهی و از کرده غافلیم
ای وای اگر حدیث گنه روبرو رود
امروز رو نکرده به درگاه حق «سنا»
فردا به سوی درگه او با چه رو رود؟
استاد جلا ل الدین همایی « سنا»
