شعر و ادب پارسی
عــیـب پــاکــان زود بــر مـردم هـویـدا مـی شــود
در مـیان شـیر خـالـص مـوی رسـوا می شـود
زشـت در سـلـک نـکـویـان مـی نـمـاید زشـت تـر
پــای طـاوس از پــر طـاوس رســوا مـی شـود
مـی کــنـد خــلـق بــزرگـان در هـواخــواهـان اثــر
ابــرهـا مـظــلـم ز روی تــلـخ دریـا مـی شــود
دل چـوبـی غم شـد نمی گردد بـه درمان دردمند
گل نگردد غنچـه نشـکفتـه چـون وا می شـود
حــرص را شــیـر بــرومـنـدی بــود مـوی ســفـیـد
قد دو تا چون شد، غم روزی دو بالا می شود
هر که چـون شـبـنم درین گلزار خـود را جـمع کرد
هـمـســفـر بــا آفـتــاب عــالـم آرا مـی شــود
نقش شیرین کوهکن را ساخت از دعوی خموش
لـاف بـیکـارسـت هـر جـا کـار گـویا مـی شـود
بـاده های تـلخ می گـردد بـه فـرصـت خـوشـگـوار
ذوق کـار عــشــق آخــر کـارفـرمـا مـی شــود
نـیـسـت مـمـکـن بـرنـگـردانـد ورق عـشـق غـیور
عـاقـبــت یـوسـف خـریـدار زلـیـخـا مـی شـود
مـی خــلــد چــون تــیـر زهـرآلـود در دل ســالـهـا
هرنگه کـز چـشـم ما خـرج تـماشـا می شـود
نـقــداوقــاتــی کــه مــی داری ز کــار حــق دریـغ
چـون زر ممسک بـه کوری خرج دنیا می شود
مـی زنـم از بــیـم جــان بــر کــوچــه بــیـگـانـگـی
آشـنـایـی چــون مـرا از دور پــیـدا مـی شـود!
نـیسـت صـائب عـشـق را انـدیشـه از زخـم زبـان
آتـش مـا از خـس و خـاشـاک رعـنا می شـود
صائب تبریزی
